اولين داستان‌هاي کوتاه محمدجعفر معين فر (معين) و اولين نقاشي‌ها و تصويرسازي‌هاي مرتضي مميز در پيش از شصت سال پيش، در عهدي که ايران يکي از مراحل مهم تاريخي خويش را طي مي‌کرد. در عهد مبارزه با استعمار انگليسي و دست پروردگان ايرانيش؛ در عهد مبارزه براي ملي‌کردن صنعت نفت؛ در عهد جانفشاني پاکبازان سي‌تير؛ در عهدي که جوانان با بزرگان، در ميدان مبارزه، همگام بودند، احترام بزرگان را داشتند و بزرگان هم آنان را کوچک و خرد نمي‌شمردند؛ در عهدي سرشار از اميد و در عين حال مملو از سرخوردگي و نا‌اميدي - دو نوجوان دبيرستاني، با سري پرشوق با‌هم رفيق بودند و در ميدان مبارزه‌ي سياسي همفکر و در زمينه‌ي ادب‌و‌هنر، به خصوص همزبان بودند. فن يکي، محمد جعفر معين‌فر (معين)، نويسندگي، و هنر ديگري، مرتضي مميز، نقاشي بود. اين دو، در کنار فعاليت‌هاي سياسي و فارغ از آن، طرحي ديگر داشتند و قرار گذاشتند که يکي از آنان نوشته‌هاي ادبي خود را در اختيار ديگري بگذارد تا برايشان تصاويري بسازد و به چاپشان برسانند: آرزو به جوانان عيب نيست! گردش چرخ نيلوفري جمع آن دو پريشان کرد و هريک به گوشه‌اي افتادند و سرنوشت آن نوشته‌ها و آن تصاوير نيز مشوش گرديد و بخشي از آن‌ها به باد فنا رفت. اکنون پس از بيش از شصت سال، اين شما و بقية‌السيف آن‌ها! ياد باد آن روزگاران ياد باد!