دلم نمي‌خواست بيام دم خونه‌تون اما ديگه برام چاره‌اي نذاشتي. بيش از صد بار بهت پيام دادم كه از كرده‌ام پشيمونم. بهت گفتم كه تا چه حد دوستت دارم، بهت زنگ زدم اما هر بار به در بسته خوردم و همه پيام‌ها و تلفن‌‌هام بي‌پاسخ موند. حتي روزي كه باهات دم رستوران قرار گذاشتم، مطمئن بودم كه مياي اما نيومدي. همون روز بود كه فهميدم تمام تفكرات ذهني من توهمي بيش نبوده. توي اين مدت خيلي با خودم كلنجار رفتم كه روي اين عشق پا بذارم و قيد همه چيز رو بزنم اما نتونستم. الانم نيومدم اينجا كه ازت محبت گدايي كنم فقط اومدم بهت بگم با وجود اين‌كه اين همه عذابم دادي؛ ولي هنوز هم نمي‌تونم احساسي رو كه نسبت بهت دارم، ناديده بگيرم...