وقتي چاه شماره‌ي شانزده كمپاني نفتي بر اثر تراكم گاز منفجر شد، تنها راه مهار كردن آتش مهيب آن، استفاده از نيتروگليسيرين بود كه بايد از فاصله‌ي سيصد مايلي مي‌آوردند. كسي بايد آن را از لاس پيدارس با كاميون در تمام طول شب و روز بعد، زير آفتاب سوزان استوايي از يك مسير كوهستاني بسيار صعب‌العبور و پردست‌انداز و از ميان صخره‌هاي فرسوده و هر آن‌ در حال ريزش عبور مي‌داد و به چاه نفتي آتش‌خيز مي‌رساند. كاميون ناگزير بود آن سيصد مايل مسافت را بدون هيچ وسيله‌اي كه ايمني آن را تضمين كند، طي نمايد، در حالي كه به خاطر تنگي وقت، محموله‌ي خطرناك آن، حاوي نيم تن ماده‌ي انفجاري نيتروگليسيرين، عجولانه و با شتاب پشت كاميون بار شده بود. ماده‌اي كه با يك تكان و يا افزايش درجه حرارت در آن مسير سوزان قادر بود كاميون و راننده‌ي آن را با بخشي از جاذبه به خاكستر تبديل كند.