ورفل در پي مفهومي عميق، تعامل پدر و پسر را به صورت نمادين به تصوير مي‌كشد. در محيطي آكنده از قواعد پدرسالاري، طعم تلخي از سركوب احساسات مشاهده مي‌شود. تحقيرهاي مداوم پدر، كينه‌اي سخت را در روح درهم شكسته فرزند مي‌افزود؛ اما هم زمان، پسر خواهان نابودي نقابي است كه چهره پدرش را پوشانده تا از وراي آن، حقيقت او را مشاهده كند. «... زير فشار اين ستاره‌هاي نشان نقره‌اي، در خانه ژنرال حاضر شدم. خانه مردي ثروتمند كه مثل يك قصر بود. معذب، مانند بيگانگان نشستم. آن‌جا خانه پدرم بود!...»