رساله‌ي در باب روح و لفظ در فلسفه يگانه اثري است که فيشته در آن به بيان آراء و ديدگاه‌هاي خود درباره‌ي فلسفه‌ي هنر و زيبايي‌شناسي پرداخته است. فيشته در اصل اين رساله را براي انتشار در مجله‌ي هورن به سردبيري فريدريش شيلر نوشت، اما وي آن را رد کرد و به اين ترتيب، ناخواسته، شکل‌گيري فلسفه‌ي هنر فيشته را غير‌ممکن ساخت، زيرا فيشته ديگر فرصت نيافت ديدگاه‌هايش را در اين زمينه بپروراند. با اين حال، خود فيشته اين رساله را در سال 1798 در مجله‌ي فلسفي که خود سردبير آن بود چاپ کرد. اين رساله را برخي صاحب نظران دربردارنده‌ي انقلاب کوپرنيکي فيشته در حوزه‌ي زيبايي‌شناسي دانسته‌اند، زيرا او در آن نظريه‌ي زيبايي‌شناسانه‌ي خودآيين و اصيلي به دست مي‌دهد که در واقع بديلي براي زيبايي‌شناسي کانتي محسوب مي‌شود. در حالي که کانت "زيباي طبيعي" را فوق "زيباي هنري" نشانده و نبوغ هنرمند را وسيله‌اي در دست طبيعت براي قاعده بخشيدن به هنر دانسته بود، فيشته بحث خود را بر زيباي هنري و فرآيند خلق اثر هنري به دست هنرمند متمرکز مي‌سازد و زيبايي‌شناسي را به فلسفه‌ي هنر مبدل مي‌کند. همين رويه‌ي فيشته است که در فلسفه‌ي هنر شلينگ و هگل دنبال مي‌شود.