هنر پیر شدن از مجموعه هنرهای شوپنهاور، فیلسوف شهیر آلمانی، دربردارنده واپسین نوشته های هشت سال آخر زندگی فکری فلسفی اوست در موضوعات مختلف. او در این کتاب، در خلال پاره نوشته های گاه بلند و اغلب کوتاه، به مرور در سال ها اندیشه ورزی خود می پردازد و بر خلاف معمول بسیاری از دیگر متفکران، در ایستگاه آخر زندگی، باز هم می کوشد باریک بینی های پیشین در آثار دیگرش را تبیین و تشریح کند، بسی ناگفته ها را بازگوید و از این رهگذر خود را از سکون پیری برهاند. شوپنهاور در اینجا هم مثل سایر نوشته های خود، همچنان عریان و مغرور و ساده و پرمغز می نویسد، و به هیچ وجه، در تسلیم و وانهادن به اقتضائات سنی، نه بوتیمار غمخواری نشسته بر ساحل اندوه است و نه مردم گریز تائب عصبی و چشم به راه سرودن غزل خداحافظی، بلکه فرزانه ای است پیر و خشنود و چابک اندیشه که می کوشد با رویکرد عملی و متفکرانه به مفهوم کهن پیرسالی یا سالخوردگی، تا حد ممکن از آن به عنوان دورانی شیرین و پرثمر یاد کند.