هستی و نیستی، چنانکه عنوان فرعی‌اش نشان می‌دهد، رساله­ای درباره­ی هستی­شناسی پدیده­شناختی است. پدیده‌شناسی مطالعه‌ی نظام­مندِ انواع آگاهی (یا ساختارهای وجود انسان) و روابطشان با ابژه‌هایشان است. سارتر پدیده­شناسی اگزیستانسیالیست است؛ رویکرد او در تضاد با پدیده­شناسی استعلاییِ هوسرل است که با پا پس کشیدن از تعهدات اگزیستانسیالِ تجربه­ی زیسته­ی پیشاتأملی ایجادِ حقایقی یقینی را دنبال می‌کند. سارتر، همانند هوسرل، به دنبال روشن کردنِ ساختارهای آگاهی است، ولی او می­خواهد تجربه­ی زیسته­ی پیشا-تأملی‌ای را که عملاً با جهان درگیر است توضیح دهد… هایدگر نیز منظر غیردرگیر و نگرورزانه­ی هوسرل را به چالش کشید، اما سارتر بیش از او به این اعتماد دارد که می‌توان ساختارهای بنیادین زندگی انسان را مستقیماً به وصف درآورد. سارتر از تحلیل هایدگر از هستی انسان بسیار می‌آموزد، ولی تحلیل متفاوتی از ماهیت هستی، ابزار، مرگ، خودینگی و دیگر مردمان ارائه می‌کند… می‌توان گفت پروژه­ی سارتر در هستی و نیستی روشن کردنِ انواع هستی (همراه با تمرکزی ویژه بر هستی انسان) و روابطشان از طریق تحلیلی توصیفی از تجربه­ی زیسته است. این کتاب بخشی از مجموعه‌ای‌ با عنوان «متون محوری فلسفه» است که بناست با توضیحاتی کوتاه و روشن، گرچه نه‌ ابتدایی، مهم‌ترین آثار تاریخ فلسفه را به خوانندگان معرفی و آن‌ها را برای مواجهه با خود این متون آماده و ترغیب کند.