هستي و نيستي، چنانكه عنوان فرعي‌اش نشان مي‌دهد، رساله­اي درباره­ي هستي­شناسي پديده­شناختي است. پديده‌شناسي مطالعه‌ي نظام­مندِ انواع آگاهي (يا ساختارهاي وجود انسان) و روابطشان با ابژه‌هايشان است. سارتر پديده­شناسي اگزيستانسياليست است؛ رويكرد او در تضاد با پديده­شناسي استعلاييِ هوسرل است كه با پا پس كشيدن از تعهدات اگزيستانسيالِ تجربه­ي زيسته­ي پيشاتأملي ايجادِ حقايقي يقيني را دنبال مي‌كند. سارتر، همانند هوسرل، به دنبال روشن كردنِ ساختارهاي آگاهي است، ولي او مي­خواهد تجربه­ي زيسته­ي پيشا-تأملي‌اي را كه عملاً با جهان درگير است توضيح دهد… هايدگر نيز منظر غيردرگير و نگرورزانه­ي هوسرل را به چالش كشيد، اما سارتر بيش از او به اين اعتماد دارد كه مي‌توان ساختارهاي بنيادين زندگي انسان را مستقيماً به وصف درآورد. سارتر از تحليل هايدگر از هستي انسان بسيار مي‌آموزد، ولي تحليل متفاوتي از ماهيت هستي، ابزار، مرگ، خودينگي و ديگر مردمان ارائه مي‌كند… مي‌توان گفت پروژه­ي سارتر در هستي و نيستي روشن كردنِ انواع هستي (همراه با تمركزي ويژه بر هستي انسان) و روابطشان از طريق تحليلي توصيفي از تجربه­ي زيسته است. اين كتاب بخشي از مجموعه‌اي‌ با عنوان «متون محوري فلسفه» است كه بناست با توضيحاتي كوتاه و روشن، گرچه نه‌ ابتدايي، مهم‌ترين آثار تاريخ فلسفه را به خوانندگان معرفي و آن‌ها را براي مواجهه با خود اين متون آماده و ترغيب كند.