هیچ‌یک از نویسندگان معاصر نتوانسته است بهتر از پائولو فریره، مربی چندفرهنگی‌ای که علی‌رغم منش کاملاً برزیلیِ احساسات، زبان، و دنیای ذهنی‌اش، با تمام جهان همچون کلاس درس خود رابطه برقرار می‌سازد، مداوماً به کشف بسیاری از ابعاد شناخت نقادانه دست یابد. فریره هرگز از جست‌وجوی اشکال نوین شناخت انتقادی و آشکارساختن پیوندهای جدید میان ستم در نمودهای گوناگونِ آن و تأثیرات رهایی‌بخش شناخت خسته نمی‌شود. حلقه‌ی وحدت‌دهنده در کار او شناخت انتقادی است که همچون نیروی محرکه‌ی رهاییِ فرهنگی به‌شمار می‌آید.