هيچ‌يک از نويسندگان معاصر نتوانسته است بهتر از پائولو فريره، مربي چندفرهنگي‌اي که علي‌رغم منش کاملاً برزيليِ احساسات، زبان، و دنياي ذهني‌اش، با تمام جهان همچون کلاس درس خود رابطه برقرار مي‌سازد، مداوماً به کشف بسياري از ابعاد شناخت نقادانه دست يابد. فريره هرگز از جست‌وجوي اشکال نوين شناخت انتقادي و آشکارساختن پيوندهاي جديد ميان ستم در نمودهاي گوناگونِ آن و تأثيرات رهايي‌بخش شناخت خسته نمي‌شود. حلقه‌ي وحدت‌دهنده در کار او شناخت انتقادي است که همچون نيروي محرکه‌ي رهاييِ فرهنگي به‌شمار مي‌آيد.