در اين كتاب آلنكا زوپانچيچ بر اين عقيده است كه روانكاوي لاكاني مي‌تواند ما را از خواب دگماتيسم بيدار كند. او مي‌كوشد نشان دهد كه روانكاوي ما را ياري نمي‌كند تا ايدئال گنجينه شخصي و تكنيكي‌مان را پرورش دهيم؛ روانكاوي لاكاني هرگز از رسيدن به هدف‌درماني «ميسر كردن سازگاري اجتماعي» راضي نشده است، بلكه سويه‌اي انتقادي دارد. روانكاوي، ابزار مفهومي نيرومندي براي نقد و سنجش دستگاه‌هاي ديگر در اختيار مي‌گذارد. در اين كتاب، زوپانچيچ مي‌كوشد با استفاده از مفاهيم روانكاوانه در سه رعصه هستي‌شناسي، فلسفه عملي و زيباشناسي مداخله كند.