خيلي از زماني که حتي نمي‌تونستم به پايان به جمله برسم، نمي‌گذره؛ من خودم رو ساعت‌ها با ساده‌ترين سؤالات شکنجه مي‌دادم. [جملاتش را جدا مي‌کند] چرا يکي مي‌گه: «آيا او در حال آمدن است؟» «او» کيه اينجا چه کاري با من داره؟ چرا يکي ميگه: «سروقت»، به جاي اين که بگه سر زمان»؟ من زمان زيادي رو براي فکر کردن به اين چيزها تلف کردم. (مکث) چيزي که مجبورم پيدا کنم معناي يه کلمه نيست، بلکه شکلش و حرکتشه. (مکث) من بيشتر از اين دنبال چيزي نمي‌گردم. (مکث) من فقط مي‌خوام، صبورانه، تو به مکان مثل خط منتظر بمونم. من حواسم رو جمع مي‌کنم. (مکث) هر چه زودتر بايد برم.