...به نظر من مدت زيادي است كه هنر تئاتر، به ‌مانند ديگر هنرها، شبيه اين نقاشي‌هاي مركزگراي كتاب مقدسي شده، نقاشي‌هايي كه بيشتر از اينكه متن را محور تصويرسازي كتاب مقدس قرار دهند، خود نقاشي را محور مي‌كردند و توضيحات كمي در حاشيه‌اش مي‌نوشتند. نمايش‌نامه‌نويس به نظرم شبيه به واعظي غيرروحاني است كه افكار و اعتقادات زمانه خود را به شكلي همه‌گاني براي طبقه متوسط كه اكثرا مخاطبان تئاتر را تشكيل مي‌دهند، جوري بيان مي‌كند كه آن‌ها بدانند موضوع از چه قرار است، بي‌آنكه چندان به مغزشان فشار بياورند. به همين دليل، تئاتر هميشه به عنوان مكتبي براي جوانان، زنان و آن كساني كه دانش كمي دارند مطرح است، مكتبي براي آن‌هايي كه هنوز اين قابليت را در خود زنده نگاه داشته‌اند كه خودشان را فريب دهند و فريب بخورند - قابليتي به اين معني كه آن‌ها مستعد توهمات ارائه شده از طرف نويسنده هستند...