انسان يعني يك موجود رو به بالا، عاشق آسمان. تنها فرشته‌اي كه به زمين افتاده است و تا به آسمانش باز نگردد و به سوي خدايش و به پشت آسمان پرواز نكند از ناليدن آرام نمي‌گيرد. انسان فواره‌اي است كه از قلب زمين عصيان مي‌كند و در اين جستن شتابان و شورانگيزش هر چه اوج مي‌گيرد، بيشتر پريشان و ترديدزده مي شود...