انسان یعنی یک موجود رو به بالا، عاشق آسمان. تنها فرشته‌ای که به زمین افتاده است و تا به آسمانش باز نگردد و به سوی خدایش و به پشت آسمان پرواز نکند از نالیدن آرام نمی‌گیرد. انسان فواره‌ای است که از قلب زمین عصیان می‌کند و در این جستن شتابان و شورانگیزش هر چه اوج می‌گیرد، بیشتر پریشان و تردیدزده می شود...