«هيچ‌وقت اين‌طور ننواخته بودم. با صداهاي بم روان، قطره‌هاي ملودي و خطوط كف‌آلود جزر و مد به حاشيه قاره شوپن نزديك مي‌شدم. همه چيزهايي كه مادام پيلينسكا به من آموخته بود: سكوت، حلقه‌هاي روي آب، شبنم، برگ‌هايي كه روي شاخه نرم درخت تكان مي‌خوردند، فكر كردن به چيزي ديگر، آوازهاي ظريف در حد شكستن كه تا بي‌نهايت ادامه داشتند.»