خودم را مي‌بينم كه دارم عقب‌نشيني مي‌كنم عميق به درونم. اين نوعي كودكي رقت‌بار است كه بداني هيچ‌كس دوستت ندارد، هيچ‌كس عاشق تو نيست، هيچ‌كس از تو مراقبت نمي‌كند، هميشه بيرون بودن و به درون نگاه كردن. حس مي‌كنم يك دهه پيرتر از سن واقعي‌ام شده‌ام. زيادي مي دانم. مردم را در بدترين حالتشان ديده‌ام، در نااميدانه‌ترين و خودخواهانه‌ترين وضعشان، و اين دانستن مرا محافظه‌كار مي‌كند.