مفهوم پيشنهادي «زيستن با خويشتن» فقط به سبك زندگي به تنهايي اشاره ندارد. بلكه در سطحي فراتر و در معناي ساحتي وجودي در ما، به چالش كشيدن آگاهانه با عميق‌ترين ترس‌هاي نوع و گونه بشر، يعني تنهايي ذاتي ، فقدان‌هاي بي‌پايان در زندگي و وانهادگي موجود در حقيقت خلقت‌مان نيز اشاره دارد. ترس‌هايي كه گويي در اين سبك از زندگي به تنهايي با خويشتن، نمود بيشتري به خود مي‌گيرند. از چنين منظري، اثر زيستن با خويشتن، در سطح نخست مناسب حال كساني است كه سبك زندگي‌شان به تنهايي است. در سطح دوم مناسب حال كساني است كه درسبك‌هاي ديگر زيست مي‌كنند، اما تمايل به كاوش و به چالش كشيدن آگاهانه عميق‌ترين ترس‌هاي‌مان را دارند. اين اثر و مفاهيم و مباحث آن، راه را براي پرداختن آگاهانه و نه از موضع ضعف، با عميق‌ترين چالش‌هاي تجربه زيست‌مان در هستي را فراهم مي‌آورد.