آگوست 1991، آپارتماني بي دروپيکر در نيويورک. آليک، نقاش روس مهاجر اينجا در حال احتضار است، حواريون او گرد هم آمده اند، هيچ کدام نتوانسته اند آليک را کنار بگذارند. حالا همه ي اين زنان و مردان مهاجر بر بستر مرگ نقاش محبوب حاضرند، تلويزيون تانک ها را در مسکونشان مي دهد و اين تصوير آناتومي مهاجران را کامل مي کند. نويسنده با طنزي عجيب و بي قضاوت با تک تک شخصيت هايش همدردي مي کند. او هيچکدام شان را دست کم نمي گيرد. همه ي اين زن ها و مردها از اندوه پايداري رنج مي برند که نويسنده ملموس شان مي کند.» نيويورک تايمز « بوريس يلتسين جلوي دوربين هاي تلويزيوني ظاهر شده، شوروي مي خواهد به دنيا روي خوش نشان بدهد. و اينجا در نيويورک مهاجران هنوز از مسکو دل نکنده اند، بالاي سر محتضري در جست وجوي راهي براي ادامه دادن هستند.»