تيموتي گالوي را معمولا در فهرست بنيان‌گذاران جنبش کوجينگ مي‌آورند و حتي گاهي از او به‌عنوان پدر کوچينگ ياد مي‌کنند. گالوي معتقد است که بازي واقعي نه بيرون و داخل زمين تنيس، بلکه در ذهن تنيس‌باز انجام مي‌شود و تنيس‌باز پيش از اين‌که در زمين بيروني ببازد، در ذهن خود مي‌بازد و مقدمه‌ي باخت بيروني را فراهم مي‌کند؛ البته منظور گالوي صرفا خوش‌بيني و داشتن نگاه مثبت نيست. بازنده‌ها اول در ذهن خودشان مي‌بازند و بعد در دنياي واقعي و ذهن ديگران. وقتي کسي در ذهن خود باخته باشد، به‌احتمال زياد در دنياي بيروني هم مي‌بازد... اما کسي که در ذهن خودش برنده باشد، شکست براي او صرفا يک تجربه است. گالوي که در دهه‌ي شصت ميلادي مربي تنيس دانشگاه هاروارد بود، بازي‌ها را به دو دسته تقسيم مي‌کند: بازي بيروني و بازي دروني. بازي بيروني حريف، مانع و هدف است. بازي دروني ترس‌ها، کنترل‌ها و حالات رواني در مواجهه با مشکلات. به همين دليل براي بهبود عملکرد تنيس‌باز‌ها صرفا نبايد روي تمرين‌هاي فيزيکي و تکنيک‌هاي بازي متمرکز شد. موانع ذهني کارکرد فيزيکي بازيکنان را محدود مي‌کند و اجازه نمي‌دهد آن‌ها به حداکثر پتانسيل و ظرفيت خود دست پيدا کنند. به باور گالوي بازي واقعي نه در بيرون و داخل زمين تنيس، بلکه در ذهن تنيس‌باز انجام مي‌شود و کسي که بازي دروني را خوب انجام دهد در بازي بيروني برنده مي‌شود. به‌انجام‌رساندن کار نياز به آزام‌شدن ذهن دارد، و آرام‌کردن ذهن يعني کم‌تر فکر‌کردن. هنگامي که ذهن تماما اين‌جا و اکنون و با کنش و کننده کاملا يکي است، آرامش دارد. هدف بازي دروني افزايش تکرار و مدت‌زمان اين لحظات، چند درجه آرامش‌بخشيدن به ذهن، و در نتيجه افزايش مداوم گنجايش‌مان براي يادگيري و اجراست. اين راهنماي فوق‌العاده، معياري مهم نه فقط براي بازيکنان تنيس- يا بازيکنان هر رشته‌ي ورزشي- بلکه براي هر کسي است که مي‌خواهد عملکردش را در هر فعاليتي، از نواختن ساز گرفته تا مديريت بزرگ‌ترين شرکت‌ها، بهبود ببخشد. «اثري خلاقانه و پيشگام... توصيه‌هاي عميق آن براي هر بخشي از زندگي کاربرد دارد.» -بيل گيتس