به تنهايي آسماني را تماشا كرد كه خاموش مي‌شد، تاريكي به طور كامل غلظت مي‌گرفت. به افق در محاصره چشم دوخت، چون از روي تجربه مي‌دانست كه مستعد كدام مصايب نهايي است. و در تاريكي بهتر هم مي‌شنيد، صداهايي را مي‌شنيد كه روز طولاني ازش مخفي كرده بود، همهمه‌ي انساني مثلا، و صداي باران روي آب.