در دهه‌هاي 60 و 70 ميلادي پايگاه و اعتبار هيچ کدام از چهره‌هاي مارکسيسم غربي به اندازه‌ي لويي آلتوسر نبود؛ در اين سال‌ها الگوي شوروي ديگر بي‌اعتبار شده بود و راه‌هاي جديدي در فلسفه و سياست مارکسيستي گشوده ميشد نقش ويژه‌ي التوسر به دليل تلاش‌اش براي تعريف فلسفه‌اي مارکسيستي اهميت داشت، فلسفه ‌ي که هم مي‌بايست استوار و علمي باشد و هم انقلابي؛ و نتيجه‌ي اين فرآيند بناگذاشته شدن الگوهاي جديدي در نظريه‌ي مارکسيستي بود. به گفته‌ي فردريک جيمسون مقالات کتاب لنين و فلسفه که در دهه‌هاي يادشده اثري عظيم والهام‌بخش داشت، امروزه نيز ارزشمند و کارآمد است. از دل اين مقالات درکي مشخص از مارکسيسم نمايان مي‌شود؛ مارکسيسم در مقام چيزي بيش از فلسفه و متفاوت با آن که مفاهيم‌اش روش‌هاي عمل کردن نيز هستند و بدين ترتيب نميتوان اين مفاهيم را به شيوه‌اي بي طرفانه و بدون مداخله‌ي موضع وتعهد مشخص عملي به بحث گذاشت لنين و فلسفه اين اثر کلاسيک التوسره شامل گستره‌ي وسيعي از حوزه هاي مورد علاقه‌ي او و اداي سهم‌اش به فلسفه، اقتصاد، روان کاوي‌زيبايي شناسي و سياست است؛ کتابي که مهم‌ترين مقاله‌ي او، «ايدئولوژي و آپاراتوس‌هاي ايدئولوژيک دولت را در خود جا داده است. اين تحليل راه گشا از ايدئولوژي الهام بخش بسياري از رويکردهاي اخير به اين زمينه است، زمينه و موضوعي که امروزه در زمانه‌ي ما نيز اهميت دارد.