کتاب حاضر با محوريت اضطراري که مشخصه‌ي قرن بيست‌و‌يکم است، زيايي شناسي جديدي را پيش مي‌کشد. سانتياگو ساوالا از تمايزگذاري مارتين هايدگر ميان آن آثار هنري که ما را از اظطرار مي‌رهانند و آن‌هايي که ما را (به سوي) اش مي‌برند، بهره مي‌گيرد. آثار دسته‌ي نخست ابراز ساست فرهنگي و حافظ وضع موجودند و اظطرارها را پنهان مي‌کنند؛ و آثار دسته‌ي دوم رويدادهايي مختل کننده‌اند که ما را به سوي اظطرارها مي‌رانند. نويسنده با تاکيد بر ديدگاه‌هاي آرتور دانتو، ژاک رانسيرو جاني واتيمو که زيبايي شناسي را بيش تر پذيراي هنر معاصر کردندٍ معتقد است آثار هنري صرفا وسيله ي تعالي بخشي به مصرف‌گرايي يا تعمق در زيبايي نيستند، بلکه آغاز گاهي براي تغيير جهان‌اند. هنرمندان راديکال آثاري مي‌آفرينند که مداخله‌ي فعالانه در بحران‌هاي جاري را آشکار و ايجاب مي‌کنند. ساوالا با تفسير آثاري که هدف شان راندن ما به سوي اظطرارهاي غايب است، نشان مي‌دهد که قابليت هنر براي خلق واقعيت‌هاي تازه اهميتي بنيادين در سياست دموکراسي راديکال، در وضعيت اظطرار کنوني دارد. ما به راهي براي مختل کردن نظم موجود نياز داريم که جاي تقويت وضع موجود، به کنش دموکراتيک راديکال نيرو بخشد. نويسنده در اين کتاب برانگيزاننده مي‌گويد در عصري که بزرگترين اظطرار همان غياب اظطرار است، تنها ظرفيت هنر معاصر براي دگرگون کردن واقعيت مي‌تواند نجات‌مان دهد.