مي‌پرد پروانه‌اي كوچك و آبي ‌رنگ. روي بال باد، مي‌زند رگبار، بر انبوه صدف‌ها. مي‌درخشد آذرخش و مي‌رود ناگاه. لحظه‌اي، در كنار راه. وقت رفتن، بخت را ديدم. كه براي من، تكان مي‌داد دستش را. برق زد، چندي درخشيد و گذر كرد، از كنار من!