"سرود بي‌قراري" ترجمان توفندگي و خستگي ناپذيري ذهنيت شاعرانه و تحرك و ناآرامي شعري است كه در درازناي زمان ميان درون‌گرايي و من‌محوري، و برون‌گرايي و انسان و جهان‌انديشي، پيوسته در رفت و واگشت است. اين سرود، "آواز جان" آن شاعري نيز هست كه كلام خودجوش و خيال‌انگيز و نيز خوداگاه و متعهد او هر دم جلوه‌گاه انفعالات تلخ و شيرين نفساني و مشغله‌ها و پرس و جو‌هاي مداوم هستي‌شناختي مي‌باشد. به اين لحاظ، " سرود بي‌قراري" پيام‌آور يك جنب و جوش و ناآرامي وقفه‌ناپذير در سطوح ذهني و فكري، رواني و نشي، و اجتماعي و هستي شناختي است.