ترك‌ها در قرن دهم پيش از ميلاد از آسياي مركزي به تركيه آمدند و مجموعه قصه‌هاي باارزشي را ـ كه از آن پس پاره‌‌اي از زندگي و فرهنگشان شد ـ با خود آوردند. درون‌مايه اين قصه‌ها كاملا آشناست، مانند پادشاهي كه پسران يا دختران خودش را آزمايش مي‌كند يا شاهيني كه تاج را انتخاب مي‌كند و يا قالي سحرآميزي كه قادر است در يك چشم بهم زدن به هر جايي برود. قصه‌هاي ديگر تركي نيز مانند جشن عروسي كه چهل شبانه روز ادامه داشت يا مردم افسونگر و يا اجنه مي‌باشند. اين قصه‌هاي مردمي در خانه‌ها و قهوه‌خانه‌ها روايت شده‌اند و از نسلي به نسل ديگر رد و بدل گرديده‌اند. ملانصرالدين در واقع قصه‌گوي همه اعصار و قرون، يكي از چهره‌هاي خاورميانه است. از سربندي شبيه به آنچه هندي‌ها بر سر مي‌گذارند و رداي بلندي كه به آن جبه مي‌گويند، استفاده ‌مي‌كند. ملانصرالدين قادر است مانند يك خطيب در مسجد يا امام نماز جماعت يا قاضي دادگاه عمل كند. آنچه موجب مي‌شود كه ترك‌ها، ملانصرالدين را يك قهرمان بدانند، اشراف و شناسايي مبهوت‌كننده او نسبت به هر كس، خواه همسر، همسايه او و يا ديگران است.