ما از جهان زندگي دين‌داران ايراني چيز زيادي نمي‌دانيم و به خلوت ديني‌شان راه نمي‌يابيم. ما، ايرانيان معمولا به خاطر حفظ آبرو از وجوه زشت زندگي‌مان كمتر سخن مي‌گوييم. اما اين همه حفظ آبرو كرديم به كجا رسيديم؟ به قول مادربزرگم «كدام قلعه و خيبر را گرفتيم؟» بارها تجربه كرده‌ايم كه كسي را به دليل احترام با لفظ «حاجي» مورد خطاب قرار داده‌ايم، اما وي با عصبانيت و غيظ پاسخ گفته است: «حاجي خودتي» چرا برخي اوقات نوعي خشم و نفرت از كاربرد تعبير «حاجي» در كشور ما وجود دارد، در حالي كه حج آكنده از معنويت است؟ حاجيان ايراني چه كرده‌اند كه حاجي چنين بار معنايي زننده‌اي پيدا كرده است؟