برای هر انسانی زمانی فرا می‌رسد که با حیرت از خود بپرسد: چگونه می‌توان زیست؟ و با این همه می‌زید. زمانی فرا می‌رسد که به درک این نکته می‌آغازد که از نیروی ابداعی برخوردار است از جنس همان نیرویی که در گیاه مورد ستایش قرار می‌دهد؛گیاهی که در پیش چشمان او می‌خزد و می‌خیزد تا اندکی نور و اندکی خاک به چنگ آورد و شادمانی خویشتن را در زمینی ناپیدا بیافریند.