واقعا در جزيره‌اي كنار مردي به نام كروزو گرفتار شده بودم. مردي انگليسي كه براي من به قدر لاپ‌لندي‌ها بيگانه بود. وقتي از كلبه بيرون رفتم جمعه را جايي نديدم و از اين بابت خوشحال بودم. قدري از راه رفتم و جايي نشستم تا خودم را جمع و جور كنم.دسته‌اي گنجشك لاي بوته‌ها جا خوش كرده بودند و با كنجكاوي سرشان را عقب و جلو مي‌بردند. اصلا نمي‌ترسيدند چون از ازل هيچ آسيبي از نوع بشر نديده بودند. بايد از آمدن به جزيره پشيمان مي‌شدم؟ بخت مرا به جزيره كروزو آورده و گرفتار كرده بود. در دنياي بخت مگر بهتر و بدتر وجود دارد؟ تن به امواج مي‌سپاريم و در چشم به هم زدني هوشياري‌مان سست مي‌شود. خوابيم و وقتي بيدار مي‌شويم سمت و سوي زندگي‌مان را گم كرده‌ايم. چه هستند اين چشم به هم زدن‌ها كه تنها سيستم دفاعي در برابرشان هوشياري ابدي و غير انساني است؟ شايد شكاف‌ها و رخنه‌هايي باشند كه صدايي ديگر، صداهايي ديگر، از درون آنها كلام را به زندگي ما مي دهند. به چه حقي گوش شنيدن اين صداها را نداريم؟