تمايل همگاني در انسان‌ها اين است كه در حيطه نام‌ها و شكل‌ها يعني حوزه ناپايدار سعادتي ماندگار بجويد. از آن‌جايي كه باور دارند اين تمام چيزي است كه آن‌جا وجود دارد با غرق كردن خود در تجربيات جلسات درماني و كارگاه‌هاي مختلف به دنبال خوشبختي حتي جلسات معنوي‌اي كه همه اميدبخش به نظر مي‌رسند اما واقعا هيچ‌گاه پاسخي براي زمان حال فراهم نمي‌آورند. اين يقينا شكلي از اجتناب و انحراف از آن چيزي است كه تا ابد تغييرناپذير و هميشه كامل است. ندانستن حقيقت دليل اصلي بدبختي است.