نفس نمي‌تواند زمان حال را تحمل كند. نفس نمي‌تواند زنده بماند در حالي ‌كه شما از زمان حال آگاه هستيد و با آن يكي هستيد. اگر شما در حالت يكي بودن با «آن‌چه كه هست» باشيد، به جاي گريختن و دور شدن از آن يا سعي در انكار كردن آن يا جنگيدن با آن، اين امر پيشاپيش به معناي پايان نفس است. ناگهان فضاي دروني باز مي‌شود كه در آن هيچ فكري در اين لحظه براي قضاوت كردن لازم نيست؛ بلكه در عوض، پذيرش اين لحظه حاكم است.