حامد حبيبي يكي از داستان‌كوتاه‌نويسان جدي ادبيات ايران در ده سال گذشته است. حبيبي جوايز زيادي براي كتاب‌هاي قبلي‌اش گرفته است؛ از جمله جايزه‌هاي كتاب سال «هفت اقليم» و «بنياد هوشنگ گلشيري». پلك ماهي، تازه‌ترين اثر اين نويسنده، شامل يازده داستان كوتاه است كه به نحوي از لحاظ درون‌مايه به هم ارتباط دارند. حبيبي استاد يافتن بخش‌هاي نا‌آرام و دور از ذهن وجود شخصيت‌هايش است و قرار دادنشان در مسيري كه باعث تبلور و بيان اين تمايلات وجود شود. براي همين مي‌توان او را داستان‌نويسي با بن‌مايه‌هاي فكري اگزيستانسياليستي دانست كه راوي پرش‌ها و شخصيت‌هاي خود است. در اكثر داستان‌هاي او اتفاق‌هاي چندان مهمي نمي‌افتد اما طنين اين اتفاق‌هاست كه تا عمق روح و جان انسانش را خراش مي‌دهد و جلو مي‌رود. حبيبي علاقه ويژه‌اي به آدم‌هاي عادي دارد و روايت اين لرزه‌هاي وجودي در ماجرايي كه براي آن‌ها رخ مي‌دهد. براي همين است كه مخاطب او مي‌تواند جنس اين نسان را درك كند. صداي سقوط اين انسان بلند نيست اما انگار براي مدتي طولاني در ذهن جا خوش مي‌كند.