ژاك واشه راست مي‌گفت كه: «مهلك‌ترين خطر آن است كه كسي بخواهد مظهر كشوري باشد.» براي نويسندگان آمريكاي لاتين بار اين خطر حتي سنگين‌تر است. چندان مهم نيست كه در كجاي اين قاره پهناور به دنيا آمده‌اند. خوانندگان آنان (خارجي و وطني) از آنان توقع دارند تا مظهر و نماينده آمريكاي لاتين باشند و به هنگام خواندن آثارشان مدام از خود مي‌پرسند: آيا آمريكاي لاتيني خوبي هستند؟