مرد سياه‌‌پوش به بيابان گريخت و هفت تيركش تعقيبش كرد. بيابان،پهنه‌اي وسيع، سرآمد تمام بيابان‌ها بود و از هر سو، آسمان بر فراز آن خودنمايي مي‌كرد. سفيد، خيره‌كننده، خشك و بي‌آب؛ بي‌‌آن‌كه در آن سرپناهي يافت شود. در افق كوه‌هاي مه‌آلود رخ مي‌نمود و علف افيوني رويايي شيرين، كابوسي ترسناك و مرگ را به ارمغان مي‌آورد. رديف سنگ‌هايي كه نامنظم برهم انباشته شده بودند، مسير راه را نشان مي‌دادند؛ گويي اين مسير تا پايان دنيا ادامه داشت؛ دنيايي تهي از هر چيز.