تهران در قديم آرامش خاصي داشت. سنت‌ها، وابستگي‌ها، دلسوزي‌ها و مهرباني‌ها جزو آداب و رسوم مردم بود. در آن زمان خيابان ناصرخسرو و توپخانه مركز شهر به حساب مي‌آمدند. شميرانات محل ييلاقي، و كوه برافراشته‌ي البرز از هر خانه‌اي ديده مي‌شد. بازار مركز اقتصادي و هميشه در جنب‌و‌جوش بود. بوق ماشين‌ها، ازدحام مردم، گاري‌هاي باربري و صداي دست‌فروش‌ها در فضاي بازار طنين بسيار دلنوازي داشت. هم‌محله‌اي‌ها همديگر را خوب مي‌شناختند و در غم و شادي شريك يكديگر بودند.