در سبک نوشتن ژيژک چيزي بدعت گذارانه در کار نيست: نوشتن به گونه‌اي که مضمون و فرم در يک‌ديگر درآميزد... از سويي وجوه مهم تفکر او با دلمشغولي‌اي بنيادي در باب سرشت واقعيت در هم تنيده است. اما امر واقعي کدام است؟ آيا اساساً قابل بازنمايي است؟ درآميختگي فرم و محتوا در نوشتن به همراه اين دلبستگي به واقعيت، که به چنگ هم نمي‌آيد، منشا دشواري انديشه‌ي اوست. نويسنده‌ي کتاب حاضر بر همين اساس در آغاز کتاب ذيل عنوان لکان و ژيژک از تبيين همين امر شروع مي‌کند. شرح انديشه‌ي ژيژک در باب ايدئاليسم آلماني نيز روشنگر همين موضوع است. موضع ژيژک در برابر کمونيسم چه به منزله‌ي واقعيتي سياسي و چه به عنوان مشي فکري نيز از گره‌گاه‌هايي است که گشودن آن در فهم انديشه‌ي او کارگشا خواهد بود، و نويسنده چنين کرده است.