زيگموند فرويد مي‌نويسد:«اگر يک مقدار مشخص از انرژي رواني که پيش تر صرف کاتکسيس مسيرهاي رواني خاص شده است بلا استفاده مي‌گردد،آن کميت مي‌تواند تخليه گرديده و سبب خنده شود.» به نظر مي‌رسد خنده،به جاي آن انفجار فيزيکي پر سروصدا و دل ربايي که بر مي‌انگيزد،تخليه مفيد کميت مشخصي از انرژي رواني است.فرويد براي تجربه‌اي معمول و لذت بخش،توضيحات کاملا نظري داشت.اما فرويد،که از ماهيت ممنوعه تبييناتش بخوبي آگاه بود،به طرز جالب توجهي پيش بيني مي‌کرد که چه«نگاه هاي بد خواه»ي به تبييناتش معطوف خواهد شد.فرويد در جوک‌ها و روابط آنها با ناخود‌آگاه،اثري که تعريف مذکور از خنده را به دست داد،مشخص نکرد که فرضيه مقادير مشخص انرژي و تخليه آن،چه کسي را نا‌خشنود خواهد کرد.