زیگموند فروید می‌نویسد:«اگر یک مقدار مشخص از انرژی روانی که پیش تر صرف کاتکسیس مسیرهای روانی خاص شده است بلا استفاده می‌گردد،آن کمیت می‌تواند تخلیه گردیده و سبب خنده شود.» به نظر می‌رسد خنده،به جای آن انفجار فیزیکی پر سروصدا و دل ربایی که بر می‌انگیزد،تخلیه مفید کمیت مشخصی از انرژی روانی است.فروید برای تجربه‌ای معمول و لذت بخش،توضیحات کاملا نظری داشت.اما فروید،که از ماهیت ممنوعه تبییناتش بخوبی آگاه بود،به طرز جالب توجهی پیش بینی می‌کرد که چه«نگاه های بد خواه»ی به تبییناتش معطوف خواهد شد.فروید در جوک‌ها و روابط آنها با ناخود‌آگاه،اثری که تعریف مذکور از خنده را به دست داد،مشخص نکرد که فرضیه مقادیر مشخص انرژی و تخلیه آن،چه کسی را نا‌خشنود خواهد کرد.