ادبيات نمايشي، همانند ديگر رشته‌هاي دانش بشري، درگيرودار دگرگوني‌هاي فكري آدمي رشد مي‌يابد، از اين دگرگوني‌ها تاثير مي‌پذيرد و در برابر آنها از خود واكنش نشان مي‌دهد. در اين مجموعه كه در بر گيرنده هفت گفتار نظري و نقد و بررسي پيرامون ادبيات نمايشي در سه بخش است، به پاره‌اي از اين دگرگوني‌ها اشاره مي‌شود. دو فصل نخست از بخش اول چارچوب‌هاي نظري پيرامون تراژدي را بررسي مي‌كنند و سه فصل بعدي زمينه‌سازي‌هاي بعدي براي نگرش نو به ادبيات نمايشي را مطرح مي‌كنند و، در نتيجه، گفتارهايي پيرامون پسامدرنيسم در ادبيات نمايشي، ضد ـ تئاتر به عنوان ابزار هويت‌جويي و نيز جنبش پسااستعمار و نمايش‌نامه‌نويسي مي‌پردازند.