ژان‌پل سارتر در اين كتاب، به طور كلي، نقادي اساسي روان‌شناسي جديد و باﻻخص اصل موجبيت فرويد را مطرح مي‌كند و تحليل خود از اين خطاها و نظرات او را براي اصلاح آنها به دست مي‌دهد. او همچنين نشان مي‌دهد كه يك روان‌كاوي وجودي در چه جهت بايد گسترش يابد. سارتر اين‌ها را بر پاية تفهم وجودي خود از بشر و عقيدة تزلزل‌ناپذيرش بنياد مي‌گذارد مبني بر اينكه اگر در بشر چيزي را بنگريم كه مطالعة ما از اشكال فرع بشري زندگي رخصت ديدنش را به ما مي‌دهد، يا اگر او را تا حد تعينات طبيعي و مكانيكي تنزل بدهيم، يا او را به غرايز خاص يا دسته‌هايي از انگيزه‌ها و بازتاب‌ها تقسيم كنيم، يا به هر طريق ديگر منفك از بشر بكوشيم كه آزادي قطعي و مسئوليت فردي‌اش را مطالعه كنيم، هرگز وجود بشر را به آساني نمي‌توانيم شناخت.