ترحم در تاريخ حلقه‌اي ديگر در 3گانه‌اي است كه باركر در آن به كالبدشكافي برخورد ميان هنمند با بافت اجتماعي سياسي پيرامون‌اش و ارزيابي برآيند آن مي‌پردازد. همان‌گونه كه پيش از اين اشاره شد، باركر تئاتر خود را تئاتر فاجعه مي‌نامد، به رغم اين مسئله، در دو نمايش‌نامه سرزنش بي‌پايان و صحنه‌هايي از اجراي يك اثر، موقعيت فاجعه بار هنوز خيمه سنگين و در عين حال، رهايي‌بخش خود را بر سر اوضاع نگسترده است. در نمايش‌نامه ترحم در تاريخ، اما، اين خيمه به‌طور كامل بر شرايط و افراد در حال زيستن در آن سايه گستر است. ترحم در تاريخ، به رغم كوتاهي آن، اثري چند لايه و فشرده است كه موضوعات و مفاهيم بغرنج و بحث‌برانگيزي چون هنر، تاريخ، ايدئولوژي و فرد در آن مطرح مي‌شوند، و براي بازگشودن هر لايه مي‌بايد از ابزاري خاص ياري جست. باركر همان طور كه خود آشكارا ابراز مي‌كند از نمايش‌نامه‌هاي كاملا وفادار به تاريخ بيزار است، او در همين راست، درستي تاريخ رسمي دولتي و حقيقي داشتن تاريخ مستند را مردود مي‌شمارد.