خوانش جنايت و مکافات با نظر به تلقي «رمان به منزله‌ي فلسفه» به نگارش درآمده است. در اين رويکرد بحث مي‌شود که رمان موقعيت‌هايي را براي فلسفه ايجاد مي‌کند. در تجربه‌هاي انساني مؤلفه‌هاي متعددي وجود دارند که هم فلسفه و هم رمان به آن‌ها اذعان دارند. بازنمايي اين تجربه‌ها در رمان نشان مي‌دهد که رمان نيز از دغدغه‌هاي معرفتي مختص به خودش برخوردار است و اين دغدغه‌ها را نبايد به فلسفه به معناي خاص آن تقليل داد. داستايفسکي در جنايت و مکافات با خلق شخصيت راسکولنيکف نشان مي‌دهد که مسئله‌ي تصميم و انتخاب خير از جانب او با فراتر رفتن از اراده‌ي فردي حاصل مي‌شود و استقلال فردي امري خطاست. همچنين داستايفسکي به نقد ديدگاه راسکولنيکف در باب فراسوي خير و شر مي‌پردازد و تناقض‌هاي انديشه‌ي نيهيليستي را از طريق روايت زندگي قهرمان آشکار مي‌سازد. اين کتاب به زمينه و زمانه، پيش‌متن‌هاي داستاني، شخصيت‌ها، انديشه‌هاي ديني، به ويژه مضامين ديني، و مناسبات بينامتني جنايت و مکافات با کتاب ايوب، مکبث شکسپير و محاکمه‌ي کافکا مي‌پردازد.