((... موقعي كه روزي تاريخ رمان به انتها برسد، سرنوشت رمان‌هاي بزرگي كه بر جاي خواهد ماند چه خواهد بود؟ برخي از اين رمان‌ها قابل تعريف كردن و تبديل به شكل‌هاي ديگر نيستند. اين رمان‌ها همان‌گونه كه هستند يا به حيات خود ادامه مي‌دهند و يا از بين مي‌روند. بعضي هم قابل تعريف كردنند (مثل آناكارنينا، ابله) و به همين دليل هم مي‌شود آن‌ها را به آثار سينمايي و نمايشي تبديل كرد. اما اين ناميرايي توهمي بيش نيست! چون براي اينكه بتوان از رمان نمايش ساخت بايد اول تركيبش را شكست؛ بايد شكلش را از بين برد. اما اگر اثر هنري را از شكلش جدا كنيم چه چيزي از آن باقي خواهد ماند؟ مي‌خواهيم با تبديل رمان به باقي انواع، سينمايي، نمايشي حياتش را استمرار بخشيم، اما تنها كاري كه مي‌كنيم اين است كه مقبره‌اي مي‌سازيم كه بر سنگ‌نوشته‌اش نام كسي حك شده است كه ديگر درون آن نيست...))