بي‌معنايي جوهر وجوده. اون چيزيه كه هميشه و همه جا دور و بر ماست. حتي وقتي كسي نمي‌خواد ببيندش، بازم حضور داره. در وحشت‌ها، در جنگ‌هاي خونين، در بدترين مصيبت‌ها. اغلب در چنين موقعيت‌هاي دراماتيكي شجاعت تصديق اون و به اسم صدا زدن اون به وجود مي‌ياد؛ ولي مسئله فقط تصديق بي‌معنايي نيست؛ ما بايد عاشقش بشيم و ياد بگيريم كه عشق بورزيم.