كتاب هنر رمان، عصر جديد اروپا را همچون دوراني توصيف مي‌كند كه داراي دو خصيصه متضاد، يا به عبارت ديگر داراي ماهيتي «دوگونه» است: از يك سو فلسفه و علوم، انساني را پرورش مي‌دهند كه جهان را منحصرا از ديد علمي و فني مي‌نگرد، مي‌كوشد تا بر طبيعت و انسان‌هاي ديگر مسلط شود و در نتيجه، سرانجام، در آنچه هيدگر «فراموشي هستي» مي نامد، فرو مي‌رود. از سوي ديگر يك هنر بزرگ اروپايي شكوفا مي‌شود تا «آن هستي فراموش شده» را پيوسته روشني دهد. هنر رمان نوشته ميلان كوندرا را با واسطه ترجمه تحسين برانگيز پرويز همايون‌پور با شعف خواندم. اين اثر جاپاي استواري است براي همه دست‌اندركاران اين هنر والا. مگر نه آن است كه همه ما گاه به گاه به يك خانه‌تكاني ذهني نيازمنديم؟