عقل بشر در يكي از انواع شناخت‌هاي خود اين تقدير به خصوص را دارد كه پرسش‌هايي برايش مطرح مي‌شوند كه عقل نمي‌تواند از آنها چشم بپوشد، زيرا اين مسائل به وسيله خود طبيعت عقل در برابرش نهاده شده‌اند، اما عقل قادر به پاسخ به آنها نيست، زيرا اين پرسش‌ها از كل ظرفيت عقل بشري فراتر مي‌روند. عقل بي آنكه مقصر باشد، گرفتار اين سردرگمي مي‌شود. او از اصولي شروع مي‌كند كه كاربرد آنها در جريان تجربه اجتناب‌ناپذير است، و در عين حال اين كاربرد به وسيله تجربه از تضمين كافي برخوردار است.