پس از شكست دولت‌هاي پارلماني برآمده از مشروطيت در رفع عقب‌ماندگي جامعه و ناتواني آن‌ها در فرآيند توسعه و تكوين دولت-ملت مدرن، بخشي از روشنفكران و سياسيون تجددخواه و ايران‌دوست پس از مشروطه با مشاهده اوضاع نابه‌سامان كشور، راه حل عقب‌ماندگي ايران را در استقرار نظامي اقتدارگرا و متمركز برمبناي ايدئولوژي ناسيوناليسم اروپايي دانستند. شوربختانه اين روشنفكران، ناسيوناليسم ايراني را به عناصر و مولفه‌هاي راسيستي و شوونيستي آلودند و فرآيند شكل‌گيري دولت-ملت مدرن در عصر حاكميت اين ايدئولوژي كه مظهر آن نظام پهلوي بود ناتمام ماند. در اين كتاب به نفس مخرب اين روايت نژادي-خوني از ناسيوناليسم ايراني پرداخته شده و ويژگي‌ها و قرابت‌هاي آن با ناسيوناليسم رومانتيك آلماني مورد بررسي قرار گرفته است.