اشعه‌ي خورشيد در شبکه‌ي منظم پنجره‌ها مي‌شکست و رشحه‌هاي زمين عرق‌کرده را به بخاري رقصان تبديل مي‌کرد. هواي ساختمان دانشکده‌ي هنر دم نفس‌گيري داشت و پژواک قدم‌هاي گاه‌ و بي‌گاه آدم‌ها در آن ديوارهاي محصور باعث مي‌شد هدايت احساس خفگي بکند. دست‌هاي تافته‌ي زمين سنگي دور حلقومش چنگار مي‌شد و جريان خون را در شريان گردنش به تپش وامي‌داشت. هدايت گره کراوات را کمي شل کرد و با نگاه ناشکيبش زماني طولاني به عبور حوادث منقطع آن سوي پنجره چشم دوخت. پشت ميز کوچکي نشسته بود که انگار با سهل‌انگاري وسط آن راهروي باريک رها شده بود.