در دهه‌ي 1930، به رغم سقوط بازار سهام و رکود اقتصادي پس از آن، پاريس همچنان ريخت‌وپاش مي‌کرد. حتي در اواخر اين دهه که طبل جنگ در سراسر اروپا به غرش درآمد، اشراف و تازه‌به‌دوران‌رسيده‌ها به سرمستي‌هاي خود در مونپارناس و مونمارتر در دو سوي رود سِن ادامه مي‌دادند. پاريس همچنان جاذبه‌ي جادويي‌اش را براي هنرمندان و مسافران حفظ کرده بود. موسيقي جاز در شب‌هاي پاريس طنين مي‌انداخت، سوررئاليسم اوج مي‌گرفت، مد و طراحي لباس پوست مي‌انداخت، جيمز جويس با «بيداري فينيگان‌ها» ادبيات مدرن را دوباره تعريف مي‌کرد و جوزفين بِيکر همچنان محبوبيت داشت. در سالن‌ها و گالري‌ها و کافه‌ها، هِنري ميلر، هلنا روبينشتاين، آنائيس نين، کوکو شانل، سالوادور دالي، اِلسا اسکياپارِلّي، تي. اس. اليوت و کاترين ان. پورتر به مهاجران پرآوازه‌ي دهه‌ي قبل مي‌پيوستند، به کساني مانند گرترود استاين، سيلويا بيچ، پابلو پيکاسو، جِينت فلانر و مَن رِي. کتاب «سال‌هاي افول» داستان پاريس‌نشينان است و پاريس، روايتي خوشخوان از رويدادهايي که به انقلاب هنري آن دوره خوراک رساندند و به سقوط پاريس و اشغال آن به دست نازي‌ها در سال 1940 در جنگ جهاني دوم ختم شدند.