احمدبن حنبل، مؤسس و باني مكتب حنبلي، آخرين مكتب از چهار مكتب تسنن فقه اسلامي است. ابن حنبل قرآن را كلام مستقيم خداوند مي‌انگاشت و معتقد بود كه بايد آن را صوري و تحت‌الحفظي خواند و از هرگونه تعبير و تفسير و تأويل آن خودداري مي‌كرد. تأثير و نفوذ وي چنان بود كه در ميان اكثريت غالب علماي دين، در قرن‌ها پس از مرگ او نامش مترادف با تسنن و تعصب اسلامي بود. اين پژوهش نو، با تحقيق و جست‌وجو در مجموعه‌ي وسيعي از منابع و مكاتب موجود، تصويري از زندگي، آثار و مباني عقيدتي و احاديث ابن‌حنبل به دست مي‌دهد بي‌آن كه فهم آن نيازمند دانش تخصصي عمده‌اي باشد. باتوجه به اين كه پيروان او در طول حياتش در آراء و عقايد وي تجديد نظر مي‌كردند، احتمال سوء تعبير و تحريف عقايد ابن‌حنبل مورد بررسي قرار مي‌گيرد و نهايتا مقدمه‌اي روشنگر و خردمندانه درباره يكي از بانيان تسنن اسلامي فراهم مي‌آيد.