اين زنان اگرچه به‌ظاهر قرباني حوادث خانوادگي گشته‌اند، درواقع و به‌قول‌ِمعروف قرباني «قتل‌هاي ناموسي» شده‌اند. جناياتي که معمولاً از ترس اقدامات تلافي‌جويانه، کسي درموردِ آن‌ها سخني نمي‌گويد. بااين‌حال همه در جريان آن هستند. تمام روستا در جريان است. همسايه‌ها شنيده‌اند و همه‌چيز را فهميده‌اند. در خفا شکوه و گريه مي‌کنند، اما کاملاً هم سکوت نمي‌کنند و بي‌کار نمي‌نشينند. بعضي از اين زن‌ها توانسته بودند توسط برادر يکي از زن‌هاي ديگر، خود را به بيمارستان برسانند. در آنجا و جلوي بيمارستان، بيماران و مادران را مي‌يابند، باهم حرف مي‌زنند، حرف‌هايي که کسي هرگز آن‌ها را نخواهد فهميد. حرف مي‌زنند چراکه هنوز کلمات وجود دارند، حرف مي‌زنند تا قربانيان اين حوادث، مرده يا زنده، فراموش نشوند و حرف مي‌زنند تا درد و رنجشان معني پيدا کند.