مانايي مولانا و خيل عظيم شيفتگان او در عصر حاضر اتفاقي نيست. اشعار مولانا با والاترين ارزش‌هاي موسيقيايي درآميخته و با اينكه در جايگاه شعري خود يگانه و بي‌مانند است. گاه گويي به موسيقي محض نزديك مي‌شود. اين اشعار حتي بدون موسيقي و ترجمه ، وراي زمان و مكان طنين‌انداز است. با نيرو و خواسته‌اي غريب با وجود وحداني ما سخن مي‌گويد و از زبان، فرهنگ، نژاد و مذهب درمي‌گذرد. انديشه و نگاه مولوي به معشوق، كه با نام‌هاي متعددي همچون: خدا، حقيقت، نور، طبيعت، زيبايي و جهان شناخته مي‌شود، به گوهر و جوهر يگانه و ناسفتني (دست‌نيافتني و بكر) عشق باز مي‌گردد. از اين رو، معشوق هوس يا خواهشي تنانه و نفساني نيست كه در پي آن برآييم. بل ميراث وديعه‌اي قدسي است در ضمير يكايك ما كه همواره با ما در سخن است.