تاريخ‌نگاري ايرانيان در قرن نهم از جنبه كيفي و به ويژه از نظر كمي، گسترش انكارناپذيري دارد. اين رشد فزاينده، صرف نظر از عوامل گوناگون، در درجه اول به سبب نوعي مشروعيت، بخشي از جانب متون تاريخي به زمامداران حاكم است. به همين دليل، متون تاريخي عصر تيموري، نه تنها منعكس كننده رويدادهاي عصر خود به شمار مي‌روند، بلكه با بررسي آن‌ها مي‌توان نگرش‌هاي سياسي، مذهبي و فرهنگي مورخ و در نگاه كلي‌تر، دستگاه حاكمه را نظاره كرد.