با وجود اينكه بي‌شك گسترش دراماتورژي در دو ساخت علمي و نظري امروزه آن را به يك ساحت گفتماني تبديل كرده است اما كماكان يكي از عرصه‌هاي مناقشه آميز در مباحث نظري هنر‌هاي نمايشي و مطالعات تئاتر به شمار مي‌آيد اين وضعيت عجالتا ضرورت تامل درباره‌ي آن را توجيه مي‌كند وانگهي پرداختن به دراماتورژي از منظر تاريخي ياكاربردي موضوع انبوهي از مطالعات و پژوهش ‌هاي دانشگاهي بوده است اما آنچه در تمام اين پژوهش‌ها مغفول و كتمان شده است پرداختن به ماهيت و ذات دراماتوژي به مثابه يك پديدار فلسفي است.